In het eerste kwartaal
merkte ik dat het een obstakel was.

Ik heb toen
maar heel weinig vakken gehaald.

Ik heb er ÈÈn gehaald en dacht
een aantal dingen echt wel te weten.

Natuurlijk moet je eraan wennen:
ik moet op deze manier leren.

Hoe ga je om met de grote
hoeveelheid stof die je krijgt?

Dat ben je niet gewend.
Dan denk je: ik moet een boek lezen.

Dat gaat niet, ik heb er geen tijd voor.
Ik moet opdrachten maken.

Die kan ik alleen maken
als ik een bepaald stuk tekst gelezen heb.

Dat gaan dan gewoon fout.

Normaal gesproken ben je al zo ver met
bedenken hoe dingen in elkaar zitten...

dat als er dan wat uitgelegd wordt
op de middelbare school...

dat je dat dan toch al wel
voor een groot deel weet.

Dan kom je hier
en dan gaat alles zoveel sneller.

Toen zag ik: dit betekent het dus
voor mij om dyslectisch te zijn.

Dit is dus echt wat het is.

De keuze voor een universiteit
was voor mij al heel belangrijk...

in mijn zoektocht naar hoe gaan de
verschillende instanties om met dyslexie?

Ik heb een studieadviseur benaderd,
nog voordat ik hier was.

Dat was anderhalf jaar
voordat ik hierheen zou gaan.

Ze legden mij uit dat ze hier
het programma Kurzweil aanbieden.

Dat is een voorleesprogramma.

Maar ook dat de bibliotheek
boeken voor ons kan inscannen.

Het was voor mij heel belangrijk om te
weten dat dat mij tijd zou gaan schelen.

Dus daarom ben ik echt hierheen gegaan.

Daarom heb ik de keuze
voor de TU Delft gemaakt.

Om beter te studeren
gebruik ik materiaal...

wat door docenten
online wordt gezet op Blackboard.

Dus bijvoorbeeld aantekeningen
van colleges...

of soms zelfs een boek.
Want dat staat er soms ook op.

Collegerama is een organisatie
die de colleges filmt.

En ik gebruik een smart pen.

Niet vaak, maar als Collegerama
niet filmt, gebruik ik een smart pen.

Een smart pen neemt de audio op...

en maakt tegelijkertijd
alles wat ik schrijf digitaal.

Ik schrijf met die pen dan: dit is
een grafiek over een niet-lineair systeem.

Als ik dan later terugga naar
die digitale notities en daarop klik...

dan hoor ik wat de docent
op dat moment gezegd heeft.

Ik kan ook oortjes
aan die pen vastmaken...

en zonder dat ik een computer nodig heb
op dat woord klikken in dat speciale boek.

Dan hoor ik ook
wat er op dat moment gezegd is.

Om in een project te komen waar
bedrijfsgeheim op zit, zoals bij mij nu...

is contact met docenten belangrijk.

Ik ben iemand die makkelijk is
in dat sociaal contact.

Ik had een vak: 'Compliant
Mechanisms' gegeven door Just Herder...

en ik vond dat zo ontzettend leuk
dat ik naar hem toe ben gegaan...

en ik zei: dat wat u doet,
dat wil ik ook doen.

Toen zei hij: ik kan nu nog niks zeggen.

Want het was bedrijfsgeheim
en het was nog in opstart. Dat is het nog.

'Kom over een half jaar maar terug.'
Dus ik kwam na een half jaar terug.

'Kom over een half jaar maar weer terug
want ik kan nog steeds niks zeggen.'

Uiteindelijk kon hij toch het een
en ander vertellen en kom je daarin.

Maar omdat het project zo ontzettend
nieuw was en zo ontzettend flexibel...

kunnen ze niet even een A4'tje maken voor
een afstudeerproject en wat je kan doen.

Want dat mogen ze niet vertellen.

Ik ben de enige student
die er nu van weet en die erin zit.

Want er zijn er gewoon niet meer.

Dyslexie heeft in die zin wel voordeel
omdat ik sneller contact heb met docenten.

Ik ben meer afhankelijk
van wat zij vertellen.

Dus ik ga makkelijk na het college
naar een docent...

om te zeggen:
dat heb ik nog niet helemaal begrepen.

Als je zelf ergens heel enthousiast
over bent, dan merken anderen dat ook.

Als je dan ook nog makkelijk contact legt,
je gaat gewoon naar iemand toe...

je hebt een vraag over iets
dat buiten de stof ligt.

Of dat een extra uitdaging is...

dan zijn mensen bereid
ook iets voor jou te doen.

Op die manier bouw je toch
een beetje een netwerk op...

en kom je op plekken
waar anderen niet zo makkelijk komen.

Ik ben Marije Barel, masterstudent
Precision and Microsystems Engineering.