Je hebt toch meer te geven?
Je bent meer dan die laatste vijf jaar.

Ik moet het gewoon willen dat ik
het okÈ vind dat mijn moeder hier zit...

en dat ik dan zeg:
'We hebben het nog fijn.'

Je bent geen knip voor je neus waard,
vind ik, als directeur...

als ik niet met gerust hart zeg tegen
mijn moeder: 'Je moet daar gaan wonen.'

Wij spelen in op de wens
en behoefte van de cliÎnt...

en dat vind ik als werknemer in de zorg
heel belangrijk.

Dat de wensen en de behoeften
van de cliÎnten vooropstaan.

Natuurlijk is het niet thuis,
maar je moet je thuis voelen.

En wat als thuis voelt,
hangt af van bepaalde dingen.

Dus we zijn met bewoners gaan denken van:
hoe moet dan de omgeving eruitzien?

We hebben een werkgroepje gemaakt
en gevraagd van:

Wie vindt het leuk om mee te denken daarin?

Daar hebben we natuurlijk ook een psycholoog
bij betrokken en een dagbestedingscoach...

en gewoon ook mensen
die met kennis in die werkgroep zaten.

Heel belangrijk daarbij is geweest:
in samenspraak.

Elke keer kijken: Wat vindt u van belang
en hoe brengen we dat tot uiting?

Uitgaande van leven als thuis.
Wonen. Samen.

En de bewoners en de familie
hebben de regie.

Wat is dan echt belangrijk,
waar geef je je geld aan uit?

We zijn heel transparant geweest
over budgetten met families.

Je hebt een beperkt budget,
dat weet iedereen.

Waar wil je het aan besteden?
Maak keuzes.

Dus er zijn ook echt meubels van bewoners
meegekomen in de huiskamer.

Er kwam een opname en die had nog
een kast uit haar eigen huis...

en ze zei: 'Kan die in de huiskamer?'
Ja, natuurlijk kan dat.

Het is vrij, je bent vrij hier.
Er wordt geen dwang op je gelegd.

Of je nou koffie gaat drinken of niet, of
dat je nou wil gaan slapen, eten of drinken.

Je bent vrij hier.

Ik was hier natuurlijk helemaal vreemd
en ik ben een slechte slaper.

Maar daar had ik dan zo
mijn eigen middelen voor en zo.

En ze zeiden gelijk:
'Mevrouw, doe het zoals je thuis deed.'

Gewoon: 'We bemoeien ons er niet mee,
doe het maar zoals je het thuis doet.'

Ja, als een bewoner hier eenmaal woont,
dan zie je wel vaak dat dat past.

En we gaan wel
samen met die bewoner kijken van:

Wat deed die thuis en wat had die thuis
en kunnen we die eigen kamer zo inrichten...

dat die kamer aantrekkelijk is
voor die bewoner?

Iedereen wil huppelend de hemel in, he ?
Dat is weinigen gegeven.

En daar moeten we met respect en eerbied
en eervol mee omgaan.

Je ziet in de maatschappij
dat dat weleens vergeten wordt...

en zeker de negatieve kant belicht wordt.

Terwijl ik denk:
nee, het kan ook anders.